Verhuizing is een feit

Nu op:

formusiconly.nl
Lees verder...

Verhuizing naar ForMusicOnly.nl

Omdat de weblog toch lekkerder loopt dan ik had verwacht heb ik besloten om te verhuizen naar ForMusicOnly.nl. Het domein is zojuist geregistreerd en vanaf morgen zal ik beginnen met het installeren van Wordpress, een programma als dit waarmee je makkelijk kan bloggen. Het ligt er een beetje aan hoeveel tijd het gaat kosten, maar ik hoop toch wel uiterlijk aan het eind van de week het nieuwe blog werkende te hebben. Als het goed is kan je de berichten van hier heel makkelijk exporteren naar Wordpress, en dat installeren schijnt ook heel makkelijk te zijn. Als het zover is laat ik het hier weten, maar je kan natuurlijk ook het (evt.) stuntelwerk zelf aan zien op www.formusiconly.nl.

De artikelen blijven hetzelfde, maar de weblog is makkelijker te bereiken, krijgt een nieuwe layout, ziet er professioneler uit, wat allemaal tot gevolg heeft dat deze makkelijker te bereiken is.

Nog even de beredering voor de keuze van de naam For Music Only. Veel andere namen die ik in me hoofd had waren al bezet, en daarnaast dekt het de lading. Mijn blog gaat namelijk alleen over muziek, en nog specifieker, de muziek waar ik van hou. Soms heb je met anderen die niet van die muziek houden een discussie waarin soms wordt gezegd dat iets niet muziek is, maar slechts eindeloos gezever met een gitaar op de achtergrond, of juist heel veel gekreis of alleen maar geroep... Niet dat ik zoiets roep, maar het is wel een knipoog naar deze uitspraak, want tenslotte zal alleen mijn muzieksmaak op deze weblog komen.

Medebloggers of gastbloggers zijn natuurlijk van harte welkom, maar het is natuurlijk wel belangrijk dat dit niet breekt met het soort muziek dat hier doorgaans wordt behandeld.
Lees verder...

Geen singles MGMT op nieuwe album Congratulations

Het is de kritiek die je vaker hoort. Losse liedjes zijn veel belangrijker geworden dan hele albums, 'de jongeren van nu shuffelen er op los'. Andrew Vanwyngarden en Ben Goldwasser van MGMT willen daarom een statement maken met hun nieuwe album Congratulations dat deze lente uitkomt. Zij willen geen singles uitbrengen, maar de mensen het album zelf laten horen en zien welke nummers er op die manier uitspringen. Ook dit album zal geproduceerd worden door Dave Fridmann, die dit jaar ook al OK Go heeft geholpen met Of The Blue Colour Of The Sky. Drie nummers die in ieder geval op het album komen heten: It's Working, Brian Eno en Song For Dan Treacy.

De grote vraag is nu of dit een oprecht statement is of dat ze zich hiermee willen indekken voor een minder album. Binnen enkele maanden zullen we het weten.

Één van de hits van het vorige album, Kids:

Lees verder...

The Coral werkt samen met John Leckie voor nieuwe album

Voor hun nieuwe album dat dit jaar uitkomt, zal de Britse band The Coral gaan samen werken met John Leckie. Hij was ook de producer van The Stone Roses' debuutalbum en Radiohead's The Bends, dat de doorbraak voor hen betekende. Dit nieuwe album is het eerste zonder gitarist Bill Ryder-Jones die in 2008 vertrok en nog wel speelde op hun vorige album Roots And Echoes uit 2007. Frontman van de nu zeskoppige band, James Kelly, zegt dat dit niet ten koste zal gaan va van het geluid van deze folk-psychedelische rockband. Wanneer het album precies zal uitkomen is nog niet bekend.

Dreaming Of You uit 2002 is het bekendste nummer van de The Coral, die al sinds 1996 actief is.


Lees verder...

Recensie: Spoon - Transference

Spoon viert dit jaar al zijn zeventiende verjaardag, en doet dat met hun zevende album, Transference. In 2002 braken ze door. Hun album Kill The Moonlight werd een groot succes en de daaropvolgende albums Gimme Fiction (2005) en Ga Ga Ga Ga Ga (2007) zetten die trend voort. Niet iedereen is even enthousiast over Spoon, want hoewel ze het niet zullen haten, vinden sommige het een beetje te veel van hetzelfde. Met Transference is misschien voor hen ook een verschil te horen. Het is namelijk wat donkerder en ruiger. Alleen al de titels van de nummers hebben al iets pessimistisch wat voorgaande albums niet hadden. Het is niet zo dat wat Spoon Spoon maakt is verdwenen, maar bijvoorbeeld de eerste single Written in Reverse is toch iets ruiger dan wat we gewend zijn van deze band uit Austin, Texas.

De grungeliefhebbers zullen direct enthousiast zijn over dit album. Het openingsnummer Before Destruction is namelijk onverbloemde grunge! Vervolgens stelt Britt Daniel zich in een echoënde tunnel de vraag: Is Love Forever? Dit begint even plotseling als het is afgelopen, en is verder niet heel bijzonder. Vervolgens is er een zit van vijf minuten met het nummer The Mystery Zone. Een beetje onbevredigend is dit nummer wel. Je verwacht iets na het refrein dat niet komt. Het komt niet echt op gang, al wordt dit wel geprobeerd met kleine veranderingen in de melodie, maar ik kan me niet aan de gedachte onttrekken dat er iets mist.

Who Makes Your Money is een heerlijk 'trippend', ietwat funky nummer... I Saw The Light en Out Go the Lights hebben niet alleen donkere titels, maar zijn dat ook. Beiden hebben ook relatief lange instrumentele solo's (respectievelijk piano en gitaar). Goodnight Laura heeft ook weer zoiets donkers over zich heen, maar is verder wel een 'mooi rustig pianonummer'. Het één na laatste nummer, Got Nuffin, is een lekker rocknummer en één van de betere nummers van het album. Het afsluitende nummer, Nobody Gets Me But You, stelt helaas niets voor, en dat bedoel ik letterlijk, het gaat namelijk geruisloos aan me voorbij.

Nu mijn eindoordeel: laat ik zeggen dat ik het lastig vind. Het is namelijk best anders dan hun vorige albums. Het nummer Written in Reverse vind ik geweldig. Toch staan er ook een aantal nummers die niet slecht klinken, maar ook niet zo goed zijn, dat ze het tot een album maken dat je niet snel vergeet. Misschien komt dit omdat ik toch iets anders gewend ben bij Spoon, of omdat ik het album wat vaker op 'repeat' moet gaan zetten omdat het beter wordt naarmate je het meer luistert... Maar op dit moment is het gewoon niet meer, maar ook niet minder dan een leuk album, waarmee Spoon een donker zijweggetje heeft ingeslagen.

Lees verder...

Amy Macdonald krijgt hulp van Paul Weller op haar nieuwe album

De Schotse Amy Macdonald werd in 2007 in één keer wereldberoemd met haar hit This Is The Life van het gelijknamige album. Dit nummer werd in tien landen een nummer 1-hit en is al meer dan twee miljoen keer verkocht. Haar nieuwe album is opgenomen in Paul Weller's studio. Wat de titel van dit album wordt is nog niet zeker, wel vertelt ze dat bovenaan het lijstje van mogelijk titels op dit moment A Curious Thing staat. De eerste single staat gepland voor 1 maart en heet Don't Tell Me That It's Over. Best toepasselijk op de vraag die muziekcritici zich nu stellen: zal ze haar vorige album kunnen evenaren of zelfs ontstijgen? We weten het 8 maart!

This Is The Life. Het nummer waarmee ze in 2007 plotsklaps wereldberoemd werd.



Lees verder...

The Gaslight Anthem's nieuwe album komt 15 juni uit

Brian Fallon van The Gaslight Anthem heeft bevestigd dat hun derde album American Slang zal heten en uitkomt op 15 juni. Ze noemen het album zo omdat het volgens Fallon de beste beschrijving is van de bandleden. Afgelopen jaar was de punkrock band, die beïnvloed is door Bruce Springsteen en ook samen met hem optrad, te bewonderen op Pinkpop. Fallon vertelt meer over het album en zijn leven, dat het thema is van American Slang in het interview met Express Night Out.

Hier het nummer The '59 Sound uit 2008



Lees verder...

Two Door Cinema Club's nieuwe album is klaar voor de zomer

Origineel is het niet, maar goed klinkt het wel, het Ierse Two Door Cinema Club. Op 1 maart komt hun tweede album Tourist History uit en de vijf nummers die al te beluisteren zijn op hun myspace zijn veelbelovend. Undercover Martyn, dat 22 februari als single uitkomt en Something Good Can Work zijn potentiële zomerhits, dansbaar en met een terugkerende catchy sample. Beiden hebben veel weg van Just Jack's zomerhit uit 2007 Starz In Their Eyes. Ook de andere nummers hebben iets weg van Just Jack, hierdoor is het dus best voorspelbaar, maar dit is in hun geval niet storend.

Hier hun single I Can Talk



Lees verder...

Broken Bells; The Shins opgepoetst door Danger Mouse

Vanaf 9 maart is het zover, dan komt het project van zanger van The Shins James Mercer en producer Danger Mouse (Gorillaz, die dit jaar ook een nieuw album zullen uitbrengen, Gnarls Barkley, The Rapture) op album uit. Een voorproefje is er al en het eerste nummer van het album, The High Road, klinkt veelbelovend. De fans van The Shins hoeven niet bang te zijn een heel andere James Mercer te horen. Het ademt de sfeer van The Shins met de samenzang, maar je hoort ook duidelijk dat Danger Mouse de producer is. Vooral in het refrein heeft het iets weg van Gorillaz en Gnarls Barkley.

The High Road kan je hier beluisteren (en het album is al een tijdje geleden gelekt, meer zeg ik niet).



Lees verder...

'Nieuw album van de Gorillaz op komst'

Op zijn twitter heeft Murdoc Naccals laten weten bezig te zijn met het mixen van de nummers voor een nieuw album. Eerder vertelde hij dat hij deze site gebruikte om zijn terugkeer bekend te maken. En hij zei: "Album almost finished. Drinks being mastered. Isolation kicking in. Bucket of Propofol to help me sleep. Happy 2010!!" Ik twijfel wel een beetje aan de geloofwaardigheid van het bericht. Misschien is het gewoon een grote grap of publiciteitsstunt. Mocht het waar zijn wordt het hun derde studioalbum. De twee voorgaande albums zijn Demons Days (2005) en hun titelloze debuutalbum uit 2001. In 2007 brachten ze ook D-Sides uit, een album dat bestond uit eerder opgenomen nummers en remixes. Heb je twitter en wil je graag op de hoogte blijven van zijn avonturen op het eiland waar hij schijnbaar zit, op twitter.com/murdocgorillaz is hij actief.

In ieder geval is het een mooie gelegenheid om even terug te duiken in Gorillaz' verleden.


Lees verder...

Recensie: Good Shoes - No Hope, No Future

Wie is die ex van Rhys Jones toch? In ieder geval is zij het onderwerp van No Hope, No Future, het tweede album van Good Shoes. Het duurde lang en in het geval deze ‘break-up’ nodig was voor dit album, dan - het spijt me voor Jones – ben ik die ex toch erg dankbaar. Het album heeft namelijk een heerlijke binnenkomer. The Way My Heart Beats is een lekker energiek punknummer dat overgaat in een heerlijk loom refrein. Helaas zakt de adrenaline direct daarna naar een dieptepunt met Everything You Do. Het lijkt alsof dit er per ongeluk tussen is gekomen, vlak voordat het album geperst werd waardoor dit niemand meer is opvallen. Zo energierijk als het openingsnummer is en zoals we Good Shoes kennen, zo traag en ongeïnspireerd is het tweede nummer. Ik kan er veel woorden aan vuil maken, maar ik houd het bij een advies: sla dit nummer over.

Het lijkt op een grote fout te berusten, want de daaropvolgende nummers I Know en Under Control, zijn weer twee die thuishoren bij een band als Good Shoes. I Know zit knap in elkaar en heeft net als het eerste nummer een pakkend refrein. Under Control, de eerste single van deze Londonse band, lijkt geschreven door hun stadsgenoten van The Rakes, in ieder geval is het er sterk door beïnvloed.
Do You Remember en Our Loving Mother In A Pink Diamond worden voor mij steeds beter naarmate ik ze vaker hoor. Times Change vind ik een zeer sterk nummer dat helaas weer wordt gevolgd door twee nummers die ze ook net zo goed weg hadden kunnen laten. Vooral met het tot vervelens toe repeterende Then She Walks Away hadden ze wat meer mogen doen. Nu komt het komt over als een nummer dat ze in het laatste kwartier van de studiotijd verzonnen hebben en waarvan ze vervolgens het refrein net zo lang herhaald hebben totdat de lengte van het totale album precies op een half uur kwam. City By The Sea is een rustig nummer, maar wel melodierijk, en geeft je ergens een voldaan gevoel.

No Hope, No Future lijkt niet toepasselijk op Good Shoes. Er zaten drie echt slechte slechte nummers tussen en daarom kan je dit album geen grote stap voorwaarts noemen vergeleken met Think Before You Speak (uit 2007), maar een stijgende lijn hoor ik wel. Die toekomst voor Good Shoes zit dus wel goed, maar ze mogen wel wat kritischer worden op hun eigen nummers.
Lees verder...

United Nations of Sound's Redemption verwacht in maart

Richard Ashcroft, bekend als zanger van The Verve heeft een tijdje geleden al bekend gemaakt dat hij een nieuwe band heeft, namelijk United Nations of Sound. Het album zal Redemption gaan heten en wordt verwacht in maart van dit jaar. No ID, die afgelopen jaar ook werkte met Jay-Z, wordt de producer van dit album.

Richard Ashcroft (als zanger van The Verve) werd vooral bekend met het nummer Bittersweet Symphony.

Lees verder...

Elbow's nieuwe album wordt dit jaar verwacht

In een interview met NME heeft Richard Jupp, drummer van Elbow laten weten dat hun nieuwe album in een vergevorderd stadium verkeerd en waarschijnlijk dit jaar zal uitkomen. Hun vorige album Seldom Seen Kid werd een grote hit en om die reden wordt er veel van hun nieuwe album verwacht. Hoewel de frontman van de band, Guy Garvey, onlangs meldde dat ze experimenteren met psychedelische muziek en shoegaze zegt Jupp dat de fans zich niet veel zorgen hoeven te maken. Het klopt dat ze aan het experimenteren zijn, maar het was vooral grappig bedoeld van Garvey's kant.


Lees verder...

Kabul Dreams: de muzikale vredesmissie in Afghanistan

Naast Engeland en de Verenigde Staten heeft ook een klein land als Zweden een grote indie-scene. En overal is die groeiende. Ook in Afghanistan. Die scene daar bestaat dan maar uit één rockband, maar wel een hele goede! Ik heb het over Kabul Dreams, die sinds februari vorig jaar bezig zijn met het veroveren van Afghanistan en ook steeds meer aandacht krijgen vanuit het buitenland. Deze driedelige band bestaat uit de negentienjarige Sulyman Qardash, die de zang en gitaar voor zijn rekening neemt, Siddique Ahmed (bass) en Mujtaba Habibi (drums). Als je alleen geïnteresseerd bent in de Afghaanse volksmuziek moet ik je teleurstellen. Deze band zingt in het Engels en is beïnvloed door bands als Oasis, Radiohead en Travis.

Tijdens het Taliban regime woonden ze in Pakistan, Iran en Oezbekistan, en hier zijn ze beïnvloed door de westerse muziek die door de Taliban verboden werd. De 27-jarige Ahmed, die tien jaar in Pakistan woonde, heeft daar ook gespeeld met bandjes en zijn droom was net als de rest van de band een indierockband beginnen in hun vaderland. De Afghaanse jeugd houdt namelijk wel van rockmuziek, maar is aangewezen op internationale bands en bands uit buurlanden als India en Pakistan. Met Kabul Dreams wilde de band daar verandering in brengen. De reden dat zij in Engels zingen is omdat alle drie de leden een andere taal spreken, en daarnaast zorgt het ook voor internationale aandacht.

Een band starten in Afghanistan is niet gemakkelijk. Door de veiligheidsmaatregelen kunnen ze geen grote concerten geven in eigen land, wel traden ze op in Delhi op het South Asian Bands Festival. Daarnaast is het financieren produceren van muziek een groot probleem, aangezien er geen muziekindustrie is. Ahmed studeert en werkt met Habibi in een opnamestudio. Qardash presenteert en heeft een eigen tv en radiostation. Veel van hen salaris gaat naar hun band, want dat is het belangrijkste doel in hun leven. Met de band willen ze een muzikale revolutie teweegbrengen in een land waar rockmuziek als provocatief (want westers) wordt beschouwd. Maar zij willen met de band juist laten zien dat iedereen samen kan leven, net als de drie bandleden, die elk een andere taal spreken, maar toch samen een band kunnen vormen.

De ISAF-missie bestaat uit militairen die met hun wapens proberen vrede te stichten, mijn voorkeur gaat uit naar de Kabul Dreams-missie, waarbij drie jongeren eenheid en vrede stichten met hun stem, instrumenten en hun liefde voor muziek. Het wordt tijd dat deze band ook aandacht krijgt in Nederland, want ze zijn goed. Dat ze een politiek-correcte boodschap uitdragen is mooi meegenomen, maar het klinkt ook vooral zo lekker!

Bron: BBC

Via hun MySpacepagina kan je hun muziek (gratis) downloaden of gewoon beluisteren.


Lees verder...

Twee Generaties 'On The Road': Barry & Finn Andrews

Ouders met een eigen bedrijf houden die graag in de familie en hopen dat één van hun kinderen dit overneemt. Ook als het gaat om beroepsgroepen als arts of advocaat zie je dat kinderen geneigd zijn het pad van hun ouders te kiezen. Over deze groepen wil ik het niet hebben. Hier gaat de aandacht uit naar meerdere popgeneraties in één familie. De rubriek Twee Generaties ‘On The Road’ zal gaan over musicerende kinderen van bekende muzikanten.

Het eerste deel uit deze reeks zal gaan over vader en zoon Andrews. Vader Barry Andrews richtte in 1972 de new wave band XTC op, waar hij keyboard in speelde. Hij verliet de band in 1978, een jaar voor de grootste hit van XTC (Making Plans For Nigel). In de jaren tachtig richtte hij Shriekback op waar hij de zanger van is en keyboard speelt. Finn Andrews is de zanger van The Veils. Afgelopen jaar kwam hun derde album, Sun Gangs, uit, dat de 21ste plek haalde van de UK Albums Chart.

Volgens Finn Andrews is zijn carrière als zanger van een rockband niet ingegeven door zijn vader. Zijn vader was vaak weg met zijn band en was hij thuis, dan was de jonge Finn naar eigen zeggen niet geïnteresseerd in wat zijn vader precies deed. Zijn vader, Barry, ziet dit totaal anders. Volgens hem draaide het huishouden om muziek. De moeder van Finn, zijn latere vrouw dus, ontmoette Barry in de studio van de platenmaatschappij toen hij daar met Shriekback onder contract stond. Zij werkte daar als kok, ook toen zij zwanger was van Finn. Volgens Barry leek Finn de geluiden die hij hoorde als foetus te herkennen toen hij geboren was. Want als zijn vader ’s avonds naar de mixes luisterde sloeg hij wild tegen de stereo als hij een melodie herkende.

Volgens Finn raakte hij pas geïnteresseerd in muziek toen zijn ouders scheidden en hij als elfjarige met zijn moeder vanuit London naar Nieuw-Zeeland verhuisde. Zijn moeders vriend had een gitaar onder z’n bed liggen en zij leerde hem zijn eerste liedje spelen op die gitaar. Dit was het nummer Gloria van Jeff Buckley. Volgens hem was dit één van de weinige dingen die hij niet opgaf omdat hij er slecht in was. Goede keuze, want op die manier ontwikkelde hij zich tot de zanger en liedjesschrijver die hij nu is. Dit is ook te danken aan de Nieuw-Zeelandse cultuur die nog heel jong is en daardoor open staat voor creativiteit. Op zijn zeventiende keerde Finn terug naar London, naar zijn vader. Deze bracht hem in contact met Sarah Partridge, een voormalig achtergrondzangeres van Shriekback, en zij werd de manager van The Veils. Volgens Barry was iedereen verrast over de stem van zijn zoon, de destijds nog maar zeventienjarige Finn Andrews. Er kwamen direct allemaal aanbiedingen en nadat hij klaar was met school, en nog maar net terug uit Nieuw-Zeeland, kon hij direct tekenen bij een platenmaatschappij.

Zijn vader zegt zich schuldig te voelen over de scheiding en het feit dat vader en moeder zover van elkaar gingen wonen. Dat heeft Finn pijn gedaan volgens zijn vader en dit is terug te horen in zijn muziek. In ieder geval lijkt alles nu weer goed. Vader en zoon Andrews hebben nu een soort ritueel bij het maken van de albums. Ze stappen dan de auto in om een ritje te maken naar het platteland, terwijl zij op de stereo van zijn vaders auto luisteren naar de opnames die zijn vader van commentaar voorziet. Dit commentaar is vaak bruikbaar, maar zoals het hoort in een vader/zoon relatie doet hij soms ook exact het tegenovergestelde.

(bron)

Het volgende deel uit deze reeks zal gaan over Bob Dylan en zijn zoon Jakob Dylan.
Lees verder...

Recensie: OK Go - Of The Blue Colour Of The Sky

Het grote publiek zal hen kennen van het nummer Here It Goes Again, en dan vooral de videoclip. Die vier slungelige jongens die vooral goed konden dansen op loopbanden… Weet je het weer? Wat de meesten niet weten is dat zij al twee albums hebben uitgebracht, hun titelloze debuutalbum en Oh No waar ook de genoemde youtube-hit op stond. Heel boeiend zijn deze twee albums niet, tenzij je heel erg van powerpop houdt, hier stonden de twee albums namelijk vol mee, en geloof me… Dat gaat snel vervelen. Toch keek ik uit naar hun nieuwe album Of The Blue Colour Of The Sky. De producer van MGMT en The Flaming Lips en bassist bij Mercury Rev, Dave Fridmann, zag blijkbaar wel iets in deze band uit Chicago, en is dus de producer van OK Go’s derde album.

Fridmann’s invloed is vanaf de eerste maat van WTF? al te horen. De powerpop is niet helemaal verdwenen, maar het voorspelbare is verdwenen dankzij de ‘geluidjes’ die toegevoegd zijn. De twee daaropvolgende nummers, This Too Shall Pass en All Is Not Lost zijn de 'meezingers' van het album, vooral het eerstgenoemde nummer blijft nog uren in je hoofd hangen. Hierna volgt het vijfminuut durende Needing/Getting en dit is werkelijk een verademing. De overheersende stem van Damian Kulash is hier tot rust gekomen en dat in combinatie met lange puur instrumentele stukken maakt dit tot één van de beste nummers van het album. Dan is er nog het catchy White Knuckles en I Want You So Bad dat leuk klinkt en iets weg heeft van Franz Ferdinand. De vocoder is tevoorschijn gehaald voor Before The Earth Was Round en dit maakt het in combinatie met spacey geluiden tot een lekker psychedelisch nummer. Het is vreemd opkijken als Last Leaf volgt, een volledig akoestisch nummer. Back From Kathmandu is een goed uitgevoerde knipoog naar The Beatles.

De tien minuten die door de twee daaropvolgende nummers worden gevuld hadden ze wat mij betreft weg kunnen laten. Wat de bedoeling was met het langdradige While You Were Asleep en In The Glass is mij niet duidelijk. Tenzij dat laatste nummer bedoeld was als knipoogje naar Radiohead. Jammer dat de kwaliteit van vooral de laatste twee nummers ver te zoeken was, want het begon zo goed. Desondanks heeft OK Go met Of The Blue Colour Of The Sky toch laten zien wat meer te kunnen dan een beetje dansen op een loopband, maar of dit ook mogelijk was zonder producer Dave Fridmann betwijfel ik.
Lees verder...

Ellie Goulding's debuutalbum Lights verschijnt 1 maart

Donderdag staat ze op Eurosonic in Groningen; Ellie Goulding. De muziek van deze Londense vrouwelijke singer-songwriter, geboren in Wales, lijkt op La Roux en Little Boots. Op 1 maart zal haar eerste album, Lights, in de winkels liggen, dus daar valt nog niets over te zeggen, maar wat ik al van haar gehoord heb klinkt heel goed. De clip van haar eerste single Under the Sheets is helaas niet in te voegen, maar wel gewoon te zien en te beluisteren op YouTube.

Haar geweldige cover van Sam Sparro's Black and Gold kan ik hier wel neerzetten, klik op 'lees verder' om deze cover te beluisteren.


Lees verder...

Recensie: Vampire Weekend - Contra

Een explosieve start maakte Vampire Weekend mee in 2008 met hun titelloze debuutalbum. Geen enkel lijstje kon om dit album heen en de critici kwamen superlatieven tekort om deze band te beschrijven. Ook betekende het een revival van de wereldmuziek, de Afrikaanse trommels waren na Paul Simon's Graceland verdwenen uit de popmuziek. Een grote druk rustte er dus op de schouders van Ezra Koenig en zijn band voor hun volgende album. Mochten ze die druk gevoeld hebben, dan is dit in ieder geval niet ten koste gegaan van de kwaliteit van het album, want die is uitstekend, wel is het album aan de korte kant (36 minuten). Dat laatste is eigenlijk een compliment, want er zijn genoeg bands die hun plaat aanvullen met soms bedroevend slechte nummers die het luisterplezier alleen verpesten. Daarnaast wordt Contra, net als hun debuutalbum, beter naarmate je hem meer luistert, zet hem dus gerust op repeat.

Het album begint met het catchy Horchata. White Sky is een lekker nummer, waar de invloed van Graceland zeer aanwezig is en Ezra Koenig niet bang is om hoog uit te halen. Holiday is als een vakantie op de Caraïben; een lekker nummer met een relaxt Caribisch deuntje. Tot rust komen kan in de Taxi Cab, waar de piano tevoorschijn is gehaald. Als je weer genoeg energie hebt, dan kan je het up-tempo Cousins opzetten, dat lekker dansbaar is en hitpotentie heeft. Het voorlaatste nummer, Diplomat's Son, is weer een mooie mix van Latijns-Amerikaanse en Afrikaanse muziek, duurt zes minuten en is mijn persoonlijke favoriet. Contra sluit af met I Think Ur A Contra. Ezra Koenig zingt hier bijna a capella en opvallend hoog en dat beide loepzuiver. De ontwikkeling van Vampire Weekend heeft niet stilgestaan en dat bewijst dit prachtige album.
Lees verder...

Recensie: Delphic - Acolyte

De verwachtingen waren hoog voor de vier heren uit Manchester, die met hun indieband Delphic eerder dit jaar al twee singles hebben uitgebracht. Dat er vergelijkingen worden gemaakt met New Order, de in de jaren '80 zeer succesvolle band uit Manchester, is niet verrassend. Counterpoint lijkt deels geïnspireerd op deze new wave band net als de nieuwe single Doubt. Maar een slechte ripoff van deze band is Delphic niet, in tegenstelling, ze produceren een eigen geluid en maken de hoge verwachtingen helemaal waar met hun eerste album.

Het album, dat rustig opent met Clarion Call, is een must-have voor techno-liefhebbers. Erwin Pearson, de in Berlijn wonende DJ, is de producer van dit album, en de in de Duitse hoofdstad bruizende techno is te horen in vrijwel elk nummer. Het titelnummer van Acolyte heeft een prachtige opbouw, waarbij ambient wordt gevolgd door een stevige beat, zonder dat dit geforceerd klinkt. Dat laatste is knap, omdat veel biepjes en sfeerwisselingen er toe kan leiden dat het niet meer als een geheel klinkt, wat een plaat geen goed doet. Deze nummers klinken wel als geheel en hebben veel hitpotentie, Counterpoint, This Momentary en Doubt zijn nu al op single uitgebracht, Red Lights, kan wat mij betreft volgen. Het moet een uitzonderlijk vruchtbaar muzikaal jaar worden, wil dit album niet hoog eindigen in mijn eindejaarslijstje.
Lees verder...

Recensie: Gov't Mule - By A Thread

Warren Haynes's project Gov't Mule, dat al bestaat sinds 1994, heeft weer een prachtig blues album afgeleverd, waar de bas overuren maakt. Het album pakt je direct in met Broke Down on the Brazos, waar we kennis maken met de nieuwe bassist van deze band Jorgen Carlsson. Railroad Boy is een nummer dat prima zou passen in een Western film. Hierna volgt een acht minuten durende psychedelische trip, Monday Mourning Meltdown.

Twee mindere nummers vind ik Frozen Fear en Forevermore. Deze zijn een beetje geforceerd en passen niet bij de rest. Slechte nummers zijn het niet, maar het valt er een beetje buiten. Gelukkig volgt hierna een rauwe blues, Inside Outside Woman Blues #3, die de jaren '60 sfeer weer helemaal terugbrengt. Een beetje jammer dat dit over het algemeen zeer goede album afsluit met World Wake Up. Natuurlijk is het mooi dat ze zo betrokken zijn bij de wereld, maar dit nummer hadden ze beter kunnen bewaren voor een benefiet CD van een goed doel. Sla de drie mindere nummers over en je houdt nog steeds dik vijftig minuten aan blues rock over. Een geslaagd album dus, dat zeker gehoord mag worden!
Lees verder...

Releasedata: van Vampire Weekend tot Hot Chip

De komende maand komen er weer een hoop mooie platen beschikbaar. Zestien albums heb ik alvast geselecteerd met de Nederlandse releasedatum. Een aantal zijn elders al uitgekomen of gelekt. Op de websites van de bands of artiesten wordt er vaak al een sneak preview gegeven. De albums zal ik de komende maand recenseren. Ook zal ik de komende week waarschijnlijk een overzicht geven van alle sneak previews*.

11/01: Vampire Weekend - Contra
11/01: Delphic - Acolyte
12/01: Ok Go - Of The Blue Colours Of The Sky
18/01: Good Shoes - No Hope, No Future *vier nummers beluisteren
19/01: Eels - End Times*download gratis: Littlebird
19/01: Spoon - Transference
22/01: Get Well Soon - Vexations*download gratis: 5 steps/7 swords
25/01: Tindersticks - Falling Down A Mountain*download gratis: Black Smoke
25/01: First Aid Kit - Big Black And The Blue*twee nummers beluisteren
26/01: Beach House - Teen Dream
01/02: Los Campesinos! - Romance Is Boring
01/02: Midlake - The Courage Of Others
01/02: Ocean Colour Scene - Saturday
08/02: The Soft Pack - s/t
09/02: Yeasayer - Odd Blood*download gratis: Ambling Alp
09/02: Hot Chip - One Life Stand

Dat je het even in de gaten houdt!
Lees verder...

Recensie: Blakroc - s/t

Met hiphop heb ik niets. De teksten zijn zo voorspelbaar als het weer op Hawaii, en de producers lijken afkomstig uit dezelfde stamcel. Blakroc heeft me ervan overtuigd dat niet alle hiphop zo hoeft te zijn. De heren van de blues/rockformatie The Black Keys en een ‘delegatie’ uit de hiphopscene hebben hun krachten gebundeld waaruit een bijzondere mix is ontstaan van blues, rock en vooral hiphop.

Zo lekker als Coochie in je mond ligt, zo lekker loopt dat openingsnummer ook. De blingbling die een groot deel van de hiphop zo voorspelbaar maakt komt ook terug in een heerlijke parodie daarop genaamd Dollaz & Sense. Heb je echt geen enkele zin om deze hiphop een kans te geven, maar houd je verder wel van de blues die The Black Keys normaal maken, geef What You Do To Me dan even een kans. Wat een onweerstaanbare groove heeft dat nummer! Al eerder is er naar vernieuwing binnen de hiphop gestreefd, maar Blakroc heeft pas bewezen dat dit ook succesvol kan zijn. Zal 2010 het jaar worden van meer van dit soort experimenten? Van mij mag het!
Lees verder...

Recensie: Kings of Convenience - Declaration of Dependence

Vijf jaar was het wachten op een nieuw album van deze Noorse versie van Simon & Garfunkel. In tegenstelling tot het Amerikaanse duo zijn de noren nog wel vrienden, in ieder geval hebben ze in oktober weer samen een plaat uitgebracht. Erlend Øye en Eirik Glambek Bøe hebben misschien veel stilgezeten, want Declaration of Dependence is verre van vernieuwend.

Het klinkt allemaal leuk, maar het blijft een beetje op de vlakte. Hetzelfde trucje, maar een positieve uitschieter als I’d Rather Dance with You ontbreekt. Voor de echte fans is dit een leuk album, maar je mist niets als je deze overslaat. Ik hoop dat dit een dipje was en dat een volgende plaat sneller verschijnt dan de vijf jaar die we op deze hebben moeten wachten. In ieder geval zijn ze nog bij elkaar, dat is het positieve aan dit album!
Lees verder...

Animal Collective's Brothersport heeft een EIgen clip

Het nieuwe album van Animal Collective, Merriweather Post Pavilion, scoorde hoog in mijn eindejaarslijstje en sinds deze week is er weer een clip bijgekomen, nu voor de single Brothersport. Het is geen verrassing dat dit psychedelische nummer een even psychedelische clip heeft, waarin eieren centraal staan. Ja, u hoort het goed, dit jaar zal met Pasen deze clip veelvuldig te zien zijn. Met een beetje gebruik van je fantasie gaan die twee kinderen namelijk hun zelfbeschilderde eieren zoeken in de natuur. Beoordeel hem zelf maar, en leg uit hoe het precies in elkaar zit. Naast het onschuldige Pasen, doet het mij ook denken aan een sekte waar kinderen opgevoed worden met LSD.
Lees verder...

Recensie: King Midas Sound - Waiting For You

Deze plaat werkt vervreemdend. King Midas Sound bestaat uit Kevin Martin, die we kennen van The Bug, Roger Robinson en Hitomi. Kevin Martin heeft de dubstep meegenomen naar dit project, maar het geluid van King Midas wordt vooral bepaald door de duistere, onheilspellende teksten van Roger Robinson. In Earth a Killya pleit Robinson voor respect voor de natuur, anders zal moedertje natuur wel even orde op zaken stellen.

Nog onheilspellender klinkt Meltdown, dat ik het beste nummer van het album vind. Een echte uitschieter is het niet, daarmee zou ik de rest van deze drie kwartier durende plaat tekort doen. De stem van Roger Robinson en de door Kevin Martin gekozen geluiden vormen overal zo’n prachtig geheel. Een ander pluspunt is de lange houdbaarheid: ik heb het album nu drie keer als geheel geluisterd en vervelen doet het nog geen moment. Deze plaat ga ik dit jaar vaker draaien, Cool Out!
Lees verder...

Recensie: Sufjan Stevens - The BQE

Sufjan Stevens heeft mij weer verrast met een uitzonderlijk goed album. Op de cover van het album afgaand verwacht je niet veel, maar het blijkt maar weer dat schijn bedriegt. Op de cover is de The Brooklyn-Queens Expressway (The BQE, vandaar die vreemde titel) afgebeeld, de verkeersader die de inspiratie is van het album, met daarboven een onleesbare tekst in graffiti waar als ik na lang kijken alleen de titel van het album ontmaskerd heb, en er maar van uitga dat de hiërogliefen daarboven die andere naam uitbeeldt.

Zingen doet hij niet op dit album, dus de fans van Sufjan Stevens als singer-songwriter moet ik teleurstellen, tenzij ze natuurlijk net als ik ook kunnen genieten van een door een orkest uitgevoerd meesterwerk van zijn hand. Het doet klassiek aan, maar nergens is het aan ‘stoffige’ regels onderworpen. Er zitten pianostukken in die mij als leek in de klassieke muziek doen denken aan de nocturnes van Chopin en een strijkorkest alsof het door Debussy is gecomponeerd.

Het album lijkt te beginnen met een monotoon geluid, maar na enkele seconden deed het mij denken aan twee orkesten die in de verte door elkaar spelen. De spanning loopt langzaam op en wordt afgelost door het geschetter van blazers. Zelf luisterde ik dit in een rustige treincoupé en sloot me af van de buitenwereld, wat de volgende trip opleverde. Movement II deed mij in een klassieke sprookjeswereld belanden. Ook Movement III had dat sprookjesachtige, maar daarbij kwam ik in een Amélie-achtige setting terecht, wat misschien wel kwam omdat het bij vlagen iets weg had van de door Yann Tiersen geschreven soundtrack. De droom werd onderbroken door Movement IV. Dit is een elektronische uitvoering van Movement III waarmee hij lijkt te voorkomen dat het album wordt gekaapt door figuren die alleen de klassieke muziek hoog aanslaan, al zullen die waarschijnlijk al zijn verjaagd met de cover en het openingsnummer. Het album bestaat verder uit interludes met aan het begin een prelude en natuurlijk een postlude als afsluiter. In dit laatste nummer sterft het orkest langzaam weg, waarna je tot de conclusie komt dat je naar een briljante compositie hebt geluisterd van alleskunner in de muziek, Sufjan Stevens.
Lees verder...

Recensie: Built to Spill - There Is No Enemy

Het is ze weer gelukt. Al sinds 1992 is de band van Doug Martsch actief, maar een slecht album hebben zij nog niet geleverd. Built to Spill neemt er dan ook altijd ruimschoots de tijd voor - hun vorige album, You in Reverse, stamt uit 2006 - maar het is ook op het zevende album duidelijk dat de gitaar van Martsch weinig rust heeft gehad.

Verveling slaat niet toe door een mooie variatie van drukke en rustige nummers en ook binnen de nummers zelf treedt de nodige variatie op. Dit is ook nodig, want een meerderheid van de nummers duurt langer dan vier minuten. Op dit album dat bijna een uur duurt staan geen albumvullers. Het bijna acht minuten durende Tomorrow is een passende afsluiting van wederom een prachtig album.
Lees verder...

Recensie: DeWolff - Strange Fruit and Undiscovered Plants

Terecht dat deze muziek op vinyl te beluisteren is. Als je niet beter wist zou je zeggen dat het een bandje uit de psychedelische jaren '60 en '70 is. Bands als Led Zeppelin, Deep Purple, Cream, Pink Floyd en The Animals hoor je terug. Mijn favoriete nummer Medicine heeft iets weg van het door Eric Burdon en The Animals gezongen House of the Rising Sun en dat is positief bedoeld.

Het mag dan niet origineel heten omdat 'het al eens is gedaan', veertig jaar geleden, já! Maar dit is het beste halen uit de muziek die tot dertig jaar geleden gemaakt werd en er iets nieuws van bouwen zonder de magie uit die tijd om zeep te helpen. Had ik al verteld dat de zanger nog maar vijftien jaar oud is? Als ze zo doorgaan, zullen we nog veel van hen gaan horen.
Lees verder...

Top 10 van albums uit 2009

Afgelopen jaar kwamen weer een hoop mooie platen langs. Het zijn er eigenlijk te veel voor een top 10, maar het is gebruikelijk er toch één op te stellen. Vandaar een aardige mix van platen die bij mij hoog scoorden.

1. Grizzly Bear - Veckatimest
2. The XX - s/t
3. Animal Collective - Merriweather Post Pavilion
4. The Flaming Lips - Embryonic
5. Phoenix - Mozart Amadeus Phoenix
6. Monsters of Folk - s/t
7. Florence and the Machine - Lungs
8. Noah and the Whale - The First Days of Spring
9. Andrew Bird - Noble Beast
10. The Asteroids Galaxy Tour - Fruit
Lees verder...

Top 5 van Nederlandse albums uit 2009

Hierbij mijn top 5 van Nederlandse albums van het afgelopen jaar.

1. Moss - Never Be Scared/Don't Be A Hero
2. Moke - The Long and Dangerous Sea
3. The Madd - Are Pretty Quick
4. DeWolff - Strange Fruit and Undiscovered Plants
5. Lucky Fonz III - A Family Like Yours
Lees verder...

Nummer 1

Vandaag besloot ik een weblog te starten over muziek. Hier heb ik al langer over nagedacht, maar het is er nooit van gekomen. Ik ben niet naïef, en geef deze weblog een grote kans van mislukken omdat dit de laatste post is.

We zullen zien. De bedoeling is om hier de muziek waar ik van hou te spuien. Ik hoop dat je er achter komt wat die smaak is, in elk ander geval is dit namelijk mijn eerste en laatste post.
Lees verder...