Recensie: OK Go - Of The Blue Colour Of The Sky

Het grote publiek zal hen kennen van het nummer Here It Goes Again, en dan vooral de videoclip. Die vier slungelige jongens die vooral goed konden dansen op loopbanden… Weet je het weer? Wat de meesten niet weten is dat zij al twee albums hebben uitgebracht, hun titelloze debuutalbum en Oh No waar ook de genoemde youtube-hit op stond. Heel boeiend zijn deze twee albums niet, tenzij je heel erg van powerpop houdt, hier stonden de twee albums namelijk vol mee, en geloof me… Dat gaat snel vervelen. Toch keek ik uit naar hun nieuwe album Of The Blue Colour Of The Sky. De producer van MGMT en The Flaming Lips en bassist bij Mercury Rev, Dave Fridmann, zag blijkbaar wel iets in deze band uit Chicago, en is dus de producer van OK Go’s derde album.

Fridmann’s invloed is vanaf de eerste maat van WTF? al te horen. De powerpop is niet helemaal verdwenen, maar het voorspelbare is verdwenen dankzij de ‘geluidjes’ die toegevoegd zijn. De twee daaropvolgende nummers, This Too Shall Pass en All Is Not Lost zijn de 'meezingers' van het album, vooral het eerstgenoemde nummer blijft nog uren in je hoofd hangen. Hierna volgt het vijfminuut durende Needing/Getting en dit is werkelijk een verademing. De overheersende stem van Damian Kulash is hier tot rust gekomen en dat in combinatie met lange puur instrumentele stukken maakt dit tot één van de beste nummers van het album. Dan is er nog het catchy White Knuckles en I Want You So Bad dat leuk klinkt en iets weg heeft van Franz Ferdinand. De vocoder is tevoorschijn gehaald voor Before The Earth Was Round en dit maakt het in combinatie met spacey geluiden tot een lekker psychedelisch nummer. Het is vreemd opkijken als Last Leaf volgt, een volledig akoestisch nummer. Back From Kathmandu is een goed uitgevoerde knipoog naar The Beatles.

De tien minuten die door de twee daaropvolgende nummers worden gevuld hadden ze wat mij betreft weg kunnen laten. Wat de bedoeling was met het langdradige While You Were Asleep en In The Glass is mij niet duidelijk. Tenzij dat laatste nummer bedoeld was als knipoogje naar Radiohead. Jammer dat de kwaliteit van vooral de laatste twee nummers ver te zoeken was, want het begon zo goed. Desondanks heeft OK Go met Of The Blue Colour Of The Sky toch laten zien wat meer te kunnen dan een beetje dansen op een loopband, maar of dit ook mogelijk was zonder producer Dave Fridmann betwijfel ik.