Recensie: Good Shoes - No Hope, No Future

Wie is die ex van Rhys Jones toch? In ieder geval is zij het onderwerp van No Hope, No Future, het tweede album van Good Shoes. Het duurde lang en in het geval deze ‘break-up’ nodig was voor dit album, dan - het spijt me voor Jones – ben ik die ex toch erg dankbaar. Het album heeft namelijk een heerlijke binnenkomer. The Way My Heart Beats is een lekker energiek punknummer dat overgaat in een heerlijk loom refrein. Helaas zakt de adrenaline direct daarna naar een dieptepunt met Everything You Do. Het lijkt alsof dit er per ongeluk tussen is gekomen, vlak voordat het album geperst werd waardoor dit niemand meer is opvallen. Zo energierijk als het openingsnummer is en zoals we Good Shoes kennen, zo traag en ongeïnspireerd is het tweede nummer. Ik kan er veel woorden aan vuil maken, maar ik houd het bij een advies: sla dit nummer over.

Het lijkt op een grote fout te berusten, want de daaropvolgende nummers I Know en Under Control, zijn weer twee die thuishoren bij een band als Good Shoes. I Know zit knap in elkaar en heeft net als het eerste nummer een pakkend refrein. Under Control, de eerste single van deze Londonse band, lijkt geschreven door hun stadsgenoten van The Rakes, in ieder geval is het er sterk door beïnvloed.
Do You Remember en Our Loving Mother In A Pink Diamond worden voor mij steeds beter naarmate ik ze vaker hoor. Times Change vind ik een zeer sterk nummer dat helaas weer wordt gevolgd door twee nummers die ze ook net zo goed weg hadden kunnen laten. Vooral met het tot vervelens toe repeterende Then She Walks Away hadden ze wat meer mogen doen. Nu komt het komt over als een nummer dat ze in het laatste kwartier van de studiotijd verzonnen hebben en waarvan ze vervolgens het refrein net zo lang herhaald hebben totdat de lengte van het totale album precies op een half uur kwam. City By The Sea is een rustig nummer, maar wel melodierijk, en geeft je ergens een voldaan gevoel.

No Hope, No Future lijkt niet toepasselijk op Good Shoes. Er zaten drie echt slechte slechte nummers tussen en daarom kan je dit album geen grote stap voorwaarts noemen vergeleken met Think Before You Speak (uit 2007), maar een stijgende lijn hoor ik wel. Die toekomst voor Good Shoes zit dus wel goed, maar ze mogen wel wat kritischer worden op hun eigen nummers.