Amy Macdonald krijgt hulp van Paul Weller op haar nieuwe album

De Schotse Amy Macdonald werd in 2007 in één keer wereldberoemd met haar hit This Is The Life van het gelijknamige album. Dit nummer werd in tien landen een nummer 1-hit en is al meer dan twee miljoen keer verkocht. Haar nieuwe album is opgenomen in Paul Weller's studio. Wat de titel van dit album wordt is nog niet zeker, wel vertelt ze dat bovenaan het lijstje van mogelijk titels op dit moment A Curious Thing staat. De eerste single staat gepland voor 1 maart en heet Don't Tell Me That It's Over. Best toepasselijk op de vraag die muziekcritici zich nu stellen: zal ze haar vorige album kunnen evenaren of zelfs ontstijgen? We weten het 8 maart!

This Is The Life. Het nummer waarmee ze in 2007 plotsklaps wereldberoemd werd.



Lees verder...

The Gaslight Anthem's nieuwe album komt 15 juni uit

Brian Fallon van The Gaslight Anthem heeft bevestigd dat hun derde album American Slang zal heten en uitkomt op 15 juni. Ze noemen het album zo omdat het volgens Fallon de beste beschrijving is van de bandleden. Afgelopen jaar was de punkrock band, die beïnvloed is door Bruce Springsteen en ook samen met hem optrad, te bewonderen op Pinkpop. Fallon vertelt meer over het album en zijn leven, dat het thema is van American Slang in het interview met Express Night Out.

Hier het nummer The '59 Sound uit 2008



Lees verder...

Two Door Cinema Club's nieuwe album is klaar voor de zomer

Origineel is het niet, maar goed klinkt het wel, het Ierse Two Door Cinema Club. Op 1 maart komt hun tweede album Tourist History uit en de vijf nummers die al te beluisteren zijn op hun myspace zijn veelbelovend. Undercover Martyn, dat 22 februari als single uitkomt en Something Good Can Work zijn potentiële zomerhits, dansbaar en met een terugkerende catchy sample. Beiden hebben veel weg van Just Jack's zomerhit uit 2007 Starz In Their Eyes. Ook de andere nummers hebben iets weg van Just Jack, hierdoor is het dus best voorspelbaar, maar dit is in hun geval niet storend.

Hier hun single I Can Talk



Lees verder...

Broken Bells; The Shins opgepoetst door Danger Mouse

Vanaf 9 maart is het zover, dan komt het project van zanger van The Shins James Mercer en producer Danger Mouse (Gorillaz, die dit jaar ook een nieuw album zullen uitbrengen, Gnarls Barkley, The Rapture) op album uit. Een voorproefje is er al en het eerste nummer van het album, The High Road, klinkt veelbelovend. De fans van The Shins hoeven niet bang te zijn een heel andere James Mercer te horen. Het ademt de sfeer van The Shins met de samenzang, maar je hoort ook duidelijk dat Danger Mouse de producer is. Vooral in het refrein heeft het iets weg van Gorillaz en Gnarls Barkley.

The High Road kan je hier beluisteren (en het album is al een tijdje geleden gelekt, meer zeg ik niet).



Lees verder...

'Nieuw album van de Gorillaz op komst'

Op zijn twitter heeft Murdoc Naccals laten weten bezig te zijn met het mixen van de nummers voor een nieuw album. Eerder vertelde hij dat hij deze site gebruikte om zijn terugkeer bekend te maken. En hij zei: "Album almost finished. Drinks being mastered. Isolation kicking in. Bucket of Propofol to help me sleep. Happy 2010!!" Ik twijfel wel een beetje aan de geloofwaardigheid van het bericht. Misschien is het gewoon een grote grap of publiciteitsstunt. Mocht het waar zijn wordt het hun derde studioalbum. De twee voorgaande albums zijn Demons Days (2005) en hun titelloze debuutalbum uit 2001. In 2007 brachten ze ook D-Sides uit, een album dat bestond uit eerder opgenomen nummers en remixes. Heb je twitter en wil je graag op de hoogte blijven van zijn avonturen op het eiland waar hij schijnbaar zit, op twitter.com/murdocgorillaz is hij actief.

In ieder geval is het een mooie gelegenheid om even terug te duiken in Gorillaz' verleden.


Lees verder...

Recensie: Good Shoes - No Hope, No Future

Wie is die ex van Rhys Jones toch? In ieder geval is zij het onderwerp van No Hope, No Future, het tweede album van Good Shoes. Het duurde lang en in het geval deze ‘break-up’ nodig was voor dit album, dan - het spijt me voor Jones – ben ik die ex toch erg dankbaar. Het album heeft namelijk een heerlijke binnenkomer. The Way My Heart Beats is een lekker energiek punknummer dat overgaat in een heerlijk loom refrein. Helaas zakt de adrenaline direct daarna naar een dieptepunt met Everything You Do. Het lijkt alsof dit er per ongeluk tussen is gekomen, vlak voordat het album geperst werd waardoor dit niemand meer is opvallen. Zo energierijk als het openingsnummer is en zoals we Good Shoes kennen, zo traag en ongeïnspireerd is het tweede nummer. Ik kan er veel woorden aan vuil maken, maar ik houd het bij een advies: sla dit nummer over.

Het lijkt op een grote fout te berusten, want de daaropvolgende nummers I Know en Under Control, zijn weer twee die thuishoren bij een band als Good Shoes. I Know zit knap in elkaar en heeft net als het eerste nummer een pakkend refrein. Under Control, de eerste single van deze Londonse band, lijkt geschreven door hun stadsgenoten van The Rakes, in ieder geval is het er sterk door beïnvloed.
Do You Remember en Our Loving Mother In A Pink Diamond worden voor mij steeds beter naarmate ik ze vaker hoor. Times Change vind ik een zeer sterk nummer dat helaas weer wordt gevolgd door twee nummers die ze ook net zo goed weg hadden kunnen laten. Vooral met het tot vervelens toe repeterende Then She Walks Away hadden ze wat meer mogen doen. Nu komt het komt over als een nummer dat ze in het laatste kwartier van de studiotijd verzonnen hebben en waarvan ze vervolgens het refrein net zo lang herhaald hebben totdat de lengte van het totale album precies op een half uur kwam. City By The Sea is een rustig nummer, maar wel melodierijk, en geeft je ergens een voldaan gevoel.

No Hope, No Future lijkt niet toepasselijk op Good Shoes. Er zaten drie echt slechte slechte nummers tussen en daarom kan je dit album geen grote stap voorwaarts noemen vergeleken met Think Before You Speak (uit 2007), maar een stijgende lijn hoor ik wel. Die toekomst voor Good Shoes zit dus wel goed, maar ze mogen wel wat kritischer worden op hun eigen nummers.
Lees verder...

United Nations of Sound's Redemption verwacht in maart

Richard Ashcroft, bekend als zanger van The Verve heeft een tijdje geleden al bekend gemaakt dat hij een nieuwe band heeft, namelijk United Nations of Sound. Het album zal Redemption gaan heten en wordt verwacht in maart van dit jaar. No ID, die afgelopen jaar ook werkte met Jay-Z, wordt de producer van dit album.

Richard Ashcroft (als zanger van The Verve) werd vooral bekend met het nummer Bittersweet Symphony.

Lees verder...

Elbow's nieuwe album wordt dit jaar verwacht

In een interview met NME heeft Richard Jupp, drummer van Elbow laten weten dat hun nieuwe album in een vergevorderd stadium verkeerd en waarschijnlijk dit jaar zal uitkomen. Hun vorige album Seldom Seen Kid werd een grote hit en om die reden wordt er veel van hun nieuwe album verwacht. Hoewel de frontman van de band, Guy Garvey, onlangs meldde dat ze experimenteren met psychedelische muziek en shoegaze zegt Jupp dat de fans zich niet veel zorgen hoeven te maken. Het klopt dat ze aan het experimenteren zijn, maar het was vooral grappig bedoeld van Garvey's kant.


Lees verder...

Kabul Dreams: de muzikale vredesmissie in Afghanistan

Naast Engeland en de Verenigde Staten heeft ook een klein land als Zweden een grote indie-scene. En overal is die groeiende. Ook in Afghanistan. Die scene daar bestaat dan maar uit één rockband, maar wel een hele goede! Ik heb het over Kabul Dreams, die sinds februari vorig jaar bezig zijn met het veroveren van Afghanistan en ook steeds meer aandacht krijgen vanuit het buitenland. Deze driedelige band bestaat uit de negentienjarige Sulyman Qardash, die de zang en gitaar voor zijn rekening neemt, Siddique Ahmed (bass) en Mujtaba Habibi (drums). Als je alleen geïnteresseerd bent in de Afghaanse volksmuziek moet ik je teleurstellen. Deze band zingt in het Engels en is beïnvloed door bands als Oasis, Radiohead en Travis.

Tijdens het Taliban regime woonden ze in Pakistan, Iran en Oezbekistan, en hier zijn ze beïnvloed door de westerse muziek die door de Taliban verboden werd. De 27-jarige Ahmed, die tien jaar in Pakistan woonde, heeft daar ook gespeeld met bandjes en zijn droom was net als de rest van de band een indierockband beginnen in hun vaderland. De Afghaanse jeugd houdt namelijk wel van rockmuziek, maar is aangewezen op internationale bands en bands uit buurlanden als India en Pakistan. Met Kabul Dreams wilde de band daar verandering in brengen. De reden dat zij in Engels zingen is omdat alle drie de leden een andere taal spreken, en daarnaast zorgt het ook voor internationale aandacht.

Een band starten in Afghanistan is niet gemakkelijk. Door de veiligheidsmaatregelen kunnen ze geen grote concerten geven in eigen land, wel traden ze op in Delhi op het South Asian Bands Festival. Daarnaast is het financieren produceren van muziek een groot probleem, aangezien er geen muziekindustrie is. Ahmed studeert en werkt met Habibi in een opnamestudio. Qardash presenteert en heeft een eigen tv en radiostation. Veel van hen salaris gaat naar hun band, want dat is het belangrijkste doel in hun leven. Met de band willen ze een muzikale revolutie teweegbrengen in een land waar rockmuziek als provocatief (want westers) wordt beschouwd. Maar zij willen met de band juist laten zien dat iedereen samen kan leven, net als de drie bandleden, die elk een andere taal spreken, maar toch samen een band kunnen vormen.

De ISAF-missie bestaat uit militairen die met hun wapens proberen vrede te stichten, mijn voorkeur gaat uit naar de Kabul Dreams-missie, waarbij drie jongeren eenheid en vrede stichten met hun stem, instrumenten en hun liefde voor muziek. Het wordt tijd dat deze band ook aandacht krijgt in Nederland, want ze zijn goed. Dat ze een politiek-correcte boodschap uitdragen is mooi meegenomen, maar het klinkt ook vooral zo lekker!

Bron: BBC

Via hun MySpacepagina kan je hun muziek (gratis) downloaden of gewoon beluisteren.


Lees verder...

Twee Generaties 'On The Road': Barry & Finn Andrews

Ouders met een eigen bedrijf houden die graag in de familie en hopen dat één van hun kinderen dit overneemt. Ook als het gaat om beroepsgroepen als arts of advocaat zie je dat kinderen geneigd zijn het pad van hun ouders te kiezen. Over deze groepen wil ik het niet hebben. Hier gaat de aandacht uit naar meerdere popgeneraties in één familie. De rubriek Twee Generaties ‘On The Road’ zal gaan over musicerende kinderen van bekende muzikanten.

Het eerste deel uit deze reeks zal gaan over vader en zoon Andrews. Vader Barry Andrews richtte in 1972 de new wave band XTC op, waar hij keyboard in speelde. Hij verliet de band in 1978, een jaar voor de grootste hit van XTC (Making Plans For Nigel). In de jaren tachtig richtte hij Shriekback op waar hij de zanger van is en keyboard speelt. Finn Andrews is de zanger van The Veils. Afgelopen jaar kwam hun derde album, Sun Gangs, uit, dat de 21ste plek haalde van de UK Albums Chart.

Volgens Finn Andrews is zijn carrière als zanger van een rockband niet ingegeven door zijn vader. Zijn vader was vaak weg met zijn band en was hij thuis, dan was de jonge Finn naar eigen zeggen niet geïnteresseerd in wat zijn vader precies deed. Zijn vader, Barry, ziet dit totaal anders. Volgens hem draaide het huishouden om muziek. De moeder van Finn, zijn latere vrouw dus, ontmoette Barry in de studio van de platenmaatschappij toen hij daar met Shriekback onder contract stond. Zij werkte daar als kok, ook toen zij zwanger was van Finn. Volgens Barry leek Finn de geluiden die hij hoorde als foetus te herkennen toen hij geboren was. Want als zijn vader ’s avonds naar de mixes luisterde sloeg hij wild tegen de stereo als hij een melodie herkende.

Volgens Finn raakte hij pas geïnteresseerd in muziek toen zijn ouders scheidden en hij als elfjarige met zijn moeder vanuit London naar Nieuw-Zeeland verhuisde. Zijn moeders vriend had een gitaar onder z’n bed liggen en zij leerde hem zijn eerste liedje spelen op die gitaar. Dit was het nummer Gloria van Jeff Buckley. Volgens hem was dit één van de weinige dingen die hij niet opgaf omdat hij er slecht in was. Goede keuze, want op die manier ontwikkelde hij zich tot de zanger en liedjesschrijver die hij nu is. Dit is ook te danken aan de Nieuw-Zeelandse cultuur die nog heel jong is en daardoor open staat voor creativiteit. Op zijn zeventiende keerde Finn terug naar London, naar zijn vader. Deze bracht hem in contact met Sarah Partridge, een voormalig achtergrondzangeres van Shriekback, en zij werd de manager van The Veils. Volgens Barry was iedereen verrast over de stem van zijn zoon, de destijds nog maar zeventienjarige Finn Andrews. Er kwamen direct allemaal aanbiedingen en nadat hij klaar was met school, en nog maar net terug uit Nieuw-Zeeland, kon hij direct tekenen bij een platenmaatschappij.

Zijn vader zegt zich schuldig te voelen over de scheiding en het feit dat vader en moeder zover van elkaar gingen wonen. Dat heeft Finn pijn gedaan volgens zijn vader en dit is terug te horen in zijn muziek. In ieder geval lijkt alles nu weer goed. Vader en zoon Andrews hebben nu een soort ritueel bij het maken van de albums. Ze stappen dan de auto in om een ritje te maken naar het platteland, terwijl zij op de stereo van zijn vaders auto luisteren naar de opnames die zijn vader van commentaar voorziet. Dit commentaar is vaak bruikbaar, maar zoals het hoort in een vader/zoon relatie doet hij soms ook exact het tegenovergestelde.

(bron)

Het volgende deel uit deze reeks zal gaan over Bob Dylan en zijn zoon Jakob Dylan.
Lees verder...

Recensie: OK Go - Of The Blue Colour Of The Sky

Het grote publiek zal hen kennen van het nummer Here It Goes Again, en dan vooral de videoclip. Die vier slungelige jongens die vooral goed konden dansen op loopbanden… Weet je het weer? Wat de meesten niet weten is dat zij al twee albums hebben uitgebracht, hun titelloze debuutalbum en Oh No waar ook de genoemde youtube-hit op stond. Heel boeiend zijn deze twee albums niet, tenzij je heel erg van powerpop houdt, hier stonden de twee albums namelijk vol mee, en geloof me… Dat gaat snel vervelen. Toch keek ik uit naar hun nieuwe album Of The Blue Colour Of The Sky. De producer van MGMT en The Flaming Lips en bassist bij Mercury Rev, Dave Fridmann, zag blijkbaar wel iets in deze band uit Chicago, en is dus de producer van OK Go’s derde album.

Fridmann’s invloed is vanaf de eerste maat van WTF? al te horen. De powerpop is niet helemaal verdwenen, maar het voorspelbare is verdwenen dankzij de ‘geluidjes’ die toegevoegd zijn. De twee daaropvolgende nummers, This Too Shall Pass en All Is Not Lost zijn de 'meezingers' van het album, vooral het eerstgenoemde nummer blijft nog uren in je hoofd hangen. Hierna volgt het vijfminuut durende Needing/Getting en dit is werkelijk een verademing. De overheersende stem van Damian Kulash is hier tot rust gekomen en dat in combinatie met lange puur instrumentele stukken maakt dit tot één van de beste nummers van het album. Dan is er nog het catchy White Knuckles en I Want You So Bad dat leuk klinkt en iets weg heeft van Franz Ferdinand. De vocoder is tevoorschijn gehaald voor Before The Earth Was Round en dit maakt het in combinatie met spacey geluiden tot een lekker psychedelisch nummer. Het is vreemd opkijken als Last Leaf volgt, een volledig akoestisch nummer. Back From Kathmandu is een goed uitgevoerde knipoog naar The Beatles.

De tien minuten die door de twee daaropvolgende nummers worden gevuld hadden ze wat mij betreft weg kunnen laten. Wat de bedoeling was met het langdradige While You Were Asleep en In The Glass is mij niet duidelijk. Tenzij dat laatste nummer bedoeld was als knipoogje naar Radiohead. Jammer dat de kwaliteit van vooral de laatste twee nummers ver te zoeken was, want het begon zo goed. Desondanks heeft OK Go met Of The Blue Colour Of The Sky toch laten zien wat meer te kunnen dan een beetje dansen op een loopband, maar of dit ook mogelijk was zonder producer Dave Fridmann betwijfel ik.
Lees verder...

Ellie Goulding's debuutalbum Lights verschijnt 1 maart

Donderdag staat ze op Eurosonic in Groningen; Ellie Goulding. De muziek van deze Londense vrouwelijke singer-songwriter, geboren in Wales, lijkt op La Roux en Little Boots. Op 1 maart zal haar eerste album, Lights, in de winkels liggen, dus daar valt nog niets over te zeggen, maar wat ik al van haar gehoord heb klinkt heel goed. De clip van haar eerste single Under the Sheets is helaas niet in te voegen, maar wel gewoon te zien en te beluisteren op YouTube.

Haar geweldige cover van Sam Sparro's Black and Gold kan ik hier wel neerzetten, klik op 'lees verder' om deze cover te beluisteren.


Lees verder...

Recensie: Vampire Weekend - Contra

Een explosieve start maakte Vampire Weekend mee in 2008 met hun titelloze debuutalbum. Geen enkel lijstje kon om dit album heen en de critici kwamen superlatieven tekort om deze band te beschrijven. Ook betekende het een revival van de wereldmuziek, de Afrikaanse trommels waren na Paul Simon's Graceland verdwenen uit de popmuziek. Een grote druk rustte er dus op de schouders van Ezra Koenig en zijn band voor hun volgende album. Mochten ze die druk gevoeld hebben, dan is dit in ieder geval niet ten koste gegaan van de kwaliteit van het album, want die is uitstekend, wel is het album aan de korte kant (36 minuten). Dat laatste is eigenlijk een compliment, want er zijn genoeg bands die hun plaat aanvullen met soms bedroevend slechte nummers die het luisterplezier alleen verpesten. Daarnaast wordt Contra, net als hun debuutalbum, beter naarmate je hem meer luistert, zet hem dus gerust op repeat.

Het album begint met het catchy Horchata. White Sky is een lekker nummer, waar de invloed van Graceland zeer aanwezig is en Ezra Koenig niet bang is om hoog uit te halen. Holiday is als een vakantie op de Caraïben; een lekker nummer met een relaxt Caribisch deuntje. Tot rust komen kan in de Taxi Cab, waar de piano tevoorschijn is gehaald. Als je weer genoeg energie hebt, dan kan je het up-tempo Cousins opzetten, dat lekker dansbaar is en hitpotentie heeft. Het voorlaatste nummer, Diplomat's Son, is weer een mooie mix van Latijns-Amerikaanse en Afrikaanse muziek, duurt zes minuten en is mijn persoonlijke favoriet. Contra sluit af met I Think Ur A Contra. Ezra Koenig zingt hier bijna a capella en opvallend hoog en dat beide loepzuiver. De ontwikkeling van Vampire Weekend heeft niet stilgestaan en dat bewijst dit prachtige album.
Lees verder...

Recensie: Delphic - Acolyte

De verwachtingen waren hoog voor de vier heren uit Manchester, die met hun indieband Delphic eerder dit jaar al twee singles hebben uitgebracht. Dat er vergelijkingen worden gemaakt met New Order, de in de jaren '80 zeer succesvolle band uit Manchester, is niet verrassend. Counterpoint lijkt deels geïnspireerd op deze new wave band net als de nieuwe single Doubt. Maar een slechte ripoff van deze band is Delphic niet, in tegenstelling, ze produceren een eigen geluid en maken de hoge verwachtingen helemaal waar met hun eerste album.

Het album, dat rustig opent met Clarion Call, is een must-have voor techno-liefhebbers. Erwin Pearson, de in Berlijn wonende DJ, is de producer van dit album, en de in de Duitse hoofdstad bruizende techno is te horen in vrijwel elk nummer. Het titelnummer van Acolyte heeft een prachtige opbouw, waarbij ambient wordt gevolgd door een stevige beat, zonder dat dit geforceerd klinkt. Dat laatste is knap, omdat veel biepjes en sfeerwisselingen er toe kan leiden dat het niet meer als een geheel klinkt, wat een plaat geen goed doet. Deze nummers klinken wel als geheel en hebben veel hitpotentie, Counterpoint, This Momentary en Doubt zijn nu al op single uitgebracht, Red Lights, kan wat mij betreft volgen. Het moet een uitzonderlijk vruchtbaar muzikaal jaar worden, wil dit album niet hoog eindigen in mijn eindejaarslijstje.
Lees verder...

Recensie: Gov't Mule - By A Thread

Warren Haynes's project Gov't Mule, dat al bestaat sinds 1994, heeft weer een prachtig blues album afgeleverd, waar de bas overuren maakt. Het album pakt je direct in met Broke Down on the Brazos, waar we kennis maken met de nieuwe bassist van deze band Jorgen Carlsson. Railroad Boy is een nummer dat prima zou passen in een Western film. Hierna volgt een acht minuten durende psychedelische trip, Monday Mourning Meltdown.

Twee mindere nummers vind ik Frozen Fear en Forevermore. Deze zijn een beetje geforceerd en passen niet bij de rest. Slechte nummers zijn het niet, maar het valt er een beetje buiten. Gelukkig volgt hierna een rauwe blues, Inside Outside Woman Blues #3, die de jaren '60 sfeer weer helemaal terugbrengt. Een beetje jammer dat dit over het algemeen zeer goede album afsluit met World Wake Up. Natuurlijk is het mooi dat ze zo betrokken zijn bij de wereld, maar dit nummer hadden ze beter kunnen bewaren voor een benefiet CD van een goed doel. Sla de drie mindere nummers over en je houdt nog steeds dik vijftig minuten aan blues rock over. Een geslaagd album dus, dat zeker gehoord mag worden!
Lees verder...

Releasedata: van Vampire Weekend tot Hot Chip

De komende maand komen er weer een hoop mooie platen beschikbaar. Zestien albums heb ik alvast geselecteerd met de Nederlandse releasedatum. Een aantal zijn elders al uitgekomen of gelekt. Op de websites van de bands of artiesten wordt er vaak al een sneak preview gegeven. De albums zal ik de komende maand recenseren. Ook zal ik de komende week waarschijnlijk een overzicht geven van alle sneak previews*.

11/01: Vampire Weekend - Contra
11/01: Delphic - Acolyte
12/01: Ok Go - Of The Blue Colours Of The Sky
18/01: Good Shoes - No Hope, No Future *vier nummers beluisteren
19/01: Eels - End Times*download gratis: Littlebird
19/01: Spoon - Transference
22/01: Get Well Soon - Vexations*download gratis: 5 steps/7 swords
25/01: Tindersticks - Falling Down A Mountain*download gratis: Black Smoke
25/01: First Aid Kit - Big Black And The Blue*twee nummers beluisteren
26/01: Beach House - Teen Dream
01/02: Los Campesinos! - Romance Is Boring
01/02: Midlake - The Courage Of Others
01/02: Ocean Colour Scene - Saturday
08/02: The Soft Pack - s/t
09/02: Yeasayer - Odd Blood*download gratis: Ambling Alp
09/02: Hot Chip - One Life Stand

Dat je het even in de gaten houdt!
Lees verder...