Recensie: Blakroc - s/t

Met hiphop heb ik niets. De teksten zijn zo voorspelbaar als het weer op Hawaii, en de producers lijken afkomstig uit dezelfde stamcel. Blakroc heeft me ervan overtuigd dat niet alle hiphop zo hoeft te zijn. De heren van de blues/rockformatie The Black Keys en een ‘delegatie’ uit de hiphopscene hebben hun krachten gebundeld waaruit een bijzondere mix is ontstaan van blues, rock en vooral hiphop.

Zo lekker als Coochie in je mond ligt, zo lekker loopt dat openingsnummer ook. De blingbling die een groot deel van de hiphop zo voorspelbaar maakt komt ook terug in een heerlijke parodie daarop genaamd Dollaz & Sense. Heb je echt geen enkele zin om deze hiphop een kans te geven, maar houd je verder wel van de blues die The Black Keys normaal maken, geef What You Do To Me dan even een kans. Wat een onweerstaanbare groove heeft dat nummer! Al eerder is er naar vernieuwing binnen de hiphop gestreefd, maar Blakroc heeft pas bewezen dat dit ook succesvol kan zijn. Zal 2010 het jaar worden van meer van dit soort experimenten? Van mij mag het!
Lees verder...

Recensie: Kings of Convenience - Declaration of Dependence

Vijf jaar was het wachten op een nieuw album van deze Noorse versie van Simon & Garfunkel. In tegenstelling tot het Amerikaanse duo zijn de noren nog wel vrienden, in ieder geval hebben ze in oktober weer samen een plaat uitgebracht. Erlend Øye en Eirik Glambek Bøe hebben misschien veel stilgezeten, want Declaration of Dependence is verre van vernieuwend.

Het klinkt allemaal leuk, maar het blijft een beetje op de vlakte. Hetzelfde trucje, maar een positieve uitschieter als I’d Rather Dance with You ontbreekt. Voor de echte fans is dit een leuk album, maar je mist niets als je deze overslaat. Ik hoop dat dit een dipje was en dat een volgende plaat sneller verschijnt dan de vijf jaar die we op deze hebben moeten wachten. In ieder geval zijn ze nog bij elkaar, dat is het positieve aan dit album!
Lees verder...

Animal Collective's Brothersport heeft een EIgen clip

Het nieuwe album van Animal Collective, Merriweather Post Pavilion, scoorde hoog in mijn eindejaarslijstje en sinds deze week is er weer een clip bijgekomen, nu voor de single Brothersport. Het is geen verrassing dat dit psychedelische nummer een even psychedelische clip heeft, waarin eieren centraal staan. Ja, u hoort het goed, dit jaar zal met Pasen deze clip veelvuldig te zien zijn. Met een beetje gebruik van je fantasie gaan die twee kinderen namelijk hun zelfbeschilderde eieren zoeken in de natuur. Beoordeel hem zelf maar, en leg uit hoe het precies in elkaar zit. Naast het onschuldige Pasen, doet het mij ook denken aan een sekte waar kinderen opgevoed worden met LSD.
Lees verder...

Recensie: King Midas Sound - Waiting For You

Deze plaat werkt vervreemdend. King Midas Sound bestaat uit Kevin Martin, die we kennen van The Bug, Roger Robinson en Hitomi. Kevin Martin heeft de dubstep meegenomen naar dit project, maar het geluid van King Midas wordt vooral bepaald door de duistere, onheilspellende teksten van Roger Robinson. In Earth a Killya pleit Robinson voor respect voor de natuur, anders zal moedertje natuur wel even orde op zaken stellen.

Nog onheilspellender klinkt Meltdown, dat ik het beste nummer van het album vind. Een echte uitschieter is het niet, daarmee zou ik de rest van deze drie kwartier durende plaat tekort doen. De stem van Roger Robinson en de door Kevin Martin gekozen geluiden vormen overal zo’n prachtig geheel. Een ander pluspunt is de lange houdbaarheid: ik heb het album nu drie keer als geheel geluisterd en vervelen doet het nog geen moment. Deze plaat ga ik dit jaar vaker draaien, Cool Out!
Lees verder...

Recensie: Sufjan Stevens - The BQE

Sufjan Stevens heeft mij weer verrast met een uitzonderlijk goed album. Op de cover van het album afgaand verwacht je niet veel, maar het blijkt maar weer dat schijn bedriegt. Op de cover is de The Brooklyn-Queens Expressway (The BQE, vandaar die vreemde titel) afgebeeld, de verkeersader die de inspiratie is van het album, met daarboven een onleesbare tekst in graffiti waar als ik na lang kijken alleen de titel van het album ontmaskerd heb, en er maar van uitga dat de hiërogliefen daarboven die andere naam uitbeeldt.

Zingen doet hij niet op dit album, dus de fans van Sufjan Stevens als singer-songwriter moet ik teleurstellen, tenzij ze natuurlijk net als ik ook kunnen genieten van een door een orkest uitgevoerd meesterwerk van zijn hand. Het doet klassiek aan, maar nergens is het aan ‘stoffige’ regels onderworpen. Er zitten pianostukken in die mij als leek in de klassieke muziek doen denken aan de nocturnes van Chopin en een strijkorkest alsof het door Debussy is gecomponeerd.

Het album lijkt te beginnen met een monotoon geluid, maar na enkele seconden deed het mij denken aan twee orkesten die in de verte door elkaar spelen. De spanning loopt langzaam op en wordt afgelost door het geschetter van blazers. Zelf luisterde ik dit in een rustige treincoupé en sloot me af van de buitenwereld, wat de volgende trip opleverde. Movement II deed mij in een klassieke sprookjeswereld belanden. Ook Movement III had dat sprookjesachtige, maar daarbij kwam ik in een Amélie-achtige setting terecht, wat misschien wel kwam omdat het bij vlagen iets weg had van de door Yann Tiersen geschreven soundtrack. De droom werd onderbroken door Movement IV. Dit is een elektronische uitvoering van Movement III waarmee hij lijkt te voorkomen dat het album wordt gekaapt door figuren die alleen de klassieke muziek hoog aanslaan, al zullen die waarschijnlijk al zijn verjaagd met de cover en het openingsnummer. Het album bestaat verder uit interludes met aan het begin een prelude en natuurlijk een postlude als afsluiter. In dit laatste nummer sterft het orkest langzaam weg, waarna je tot de conclusie komt dat je naar een briljante compositie hebt geluisterd van alleskunner in de muziek, Sufjan Stevens.
Lees verder...

Recensie: Built to Spill - There Is No Enemy

Het is ze weer gelukt. Al sinds 1992 is de band van Doug Martsch actief, maar een slecht album hebben zij nog niet geleverd. Built to Spill neemt er dan ook altijd ruimschoots de tijd voor - hun vorige album, You in Reverse, stamt uit 2006 - maar het is ook op het zevende album duidelijk dat de gitaar van Martsch weinig rust heeft gehad.

Verveling slaat niet toe door een mooie variatie van drukke en rustige nummers en ook binnen de nummers zelf treedt de nodige variatie op. Dit is ook nodig, want een meerderheid van de nummers duurt langer dan vier minuten. Op dit album dat bijna een uur duurt staan geen albumvullers. Het bijna acht minuten durende Tomorrow is een passende afsluiting van wederom een prachtig album.
Lees verder...

Recensie: DeWolff - Strange Fruit and Undiscovered Plants

Terecht dat deze muziek op vinyl te beluisteren is. Als je niet beter wist zou je zeggen dat het een bandje uit de psychedelische jaren '60 en '70 is. Bands als Led Zeppelin, Deep Purple, Cream, Pink Floyd en The Animals hoor je terug. Mijn favoriete nummer Medicine heeft iets weg van het door Eric Burdon en The Animals gezongen House of the Rising Sun en dat is positief bedoeld.

Het mag dan niet origineel heten omdat 'het al eens is gedaan', veertig jaar geleden, já! Maar dit is het beste halen uit de muziek die tot dertig jaar geleden gemaakt werd en er iets nieuws van bouwen zonder de magie uit die tijd om zeep te helpen. Had ik al verteld dat de zanger nog maar vijftien jaar oud is? Als ze zo doorgaan, zullen we nog veel van hen gaan horen.
Lees verder...

Top 10 van albums uit 2009

Afgelopen jaar kwamen weer een hoop mooie platen langs. Het zijn er eigenlijk te veel voor een top 10, maar het is gebruikelijk er toch één op te stellen. Vandaar een aardige mix van platen die bij mij hoog scoorden.

1. Grizzly Bear - Veckatimest
2. The XX - s/t
3. Animal Collective - Merriweather Post Pavilion
4. The Flaming Lips - Embryonic
5. Phoenix - Mozart Amadeus Phoenix
6. Monsters of Folk - s/t
7. Florence and the Machine - Lungs
8. Noah and the Whale - The First Days of Spring
9. Andrew Bird - Noble Beast
10. The Asteroids Galaxy Tour - Fruit
Lees verder...

Top 5 van Nederlandse albums uit 2009

Hierbij mijn top 5 van Nederlandse albums van het afgelopen jaar.

1. Moss - Never Be Scared/Don't Be A Hero
2. Moke - The Long and Dangerous Sea
3. The Madd - Are Pretty Quick
4. DeWolff - Strange Fruit and Undiscovered Plants
5. Lucky Fonz III - A Family Like Yours
Lees verder...

Nummer 1

Vandaag besloot ik een weblog te starten over muziek. Hier heb ik al langer over nagedacht, maar het is er nooit van gekomen. Ik ben niet naïef, en geef deze weblog een grote kans van mislukken omdat dit de laatste post is.

We zullen zien. De bedoeling is om hier de muziek waar ik van hou te spuien. Ik hoop dat je er achter komt wat die smaak is, in elk ander geval is dit namelijk mijn eerste en laatste post.
Lees verder...