Recensie: Sufjan Stevens - The BQE

Sufjan Stevens heeft mij weer verrast met een uitzonderlijk goed album. Op de cover van het album afgaand verwacht je niet veel, maar het blijkt maar weer dat schijn bedriegt. Op de cover is de The Brooklyn-Queens Expressway (The BQE, vandaar die vreemde titel) afgebeeld, de verkeersader die de inspiratie is van het album, met daarboven een onleesbare tekst in graffiti waar als ik na lang kijken alleen de titel van het album ontmaskerd heb, en er maar van uitga dat de hiërogliefen daarboven die andere naam uitbeeldt.

Zingen doet hij niet op dit album, dus de fans van Sufjan Stevens als singer-songwriter moet ik teleurstellen, tenzij ze natuurlijk net als ik ook kunnen genieten van een door een orkest uitgevoerd meesterwerk van zijn hand. Het doet klassiek aan, maar nergens is het aan ‘stoffige’ regels onderworpen. Er zitten pianostukken in die mij als leek in de klassieke muziek doen denken aan de nocturnes van Chopin en een strijkorkest alsof het door Debussy is gecomponeerd.

Het album lijkt te beginnen met een monotoon geluid, maar na enkele seconden deed het mij denken aan twee orkesten die in de verte door elkaar spelen. De spanning loopt langzaam op en wordt afgelost door het geschetter van blazers. Zelf luisterde ik dit in een rustige treincoupé en sloot me af van de buitenwereld, wat de volgende trip opleverde. Movement II deed mij in een klassieke sprookjeswereld belanden. Ook Movement III had dat sprookjesachtige, maar daarbij kwam ik in een Amélie-achtige setting terecht, wat misschien wel kwam omdat het bij vlagen iets weg had van de door Yann Tiersen geschreven soundtrack. De droom werd onderbroken door Movement IV. Dit is een elektronische uitvoering van Movement III waarmee hij lijkt te voorkomen dat het album wordt gekaapt door figuren die alleen de klassieke muziek hoog aanslaan, al zullen die waarschijnlijk al zijn verjaagd met de cover en het openingsnummer. Het album bestaat verder uit interludes met aan het begin een prelude en natuurlijk een postlude als afsluiter. In dit laatste nummer sterft het orkest langzaam weg, waarna je tot de conclusie komt dat je naar een briljante compositie hebt geluisterd van alleskunner in de muziek, Sufjan Stevens.